24 Shade of my xiaolu 01 :: ประการที่หนึ่ง เรื่องมีอยู่ว่า...

24 Shade of my xiaolu 01

เรื่องมีอยู่ว่าผมมีเมียครับ...

แต่เมียเป็น’นุดเมียที่เอาใจยากที่สุดในสามโลก ไม่มีอะไรได้ดั่งใจนางอย่างน้อยต้องได้บ่นสักยกสองยก และเสียใจด้วยนะน้องสำหรับใครที่คิดว่าเป็นโอเซฮุนก็สบายแล้วนี่ เมียซักผ้าทำกับข้าวให้ เงินก็มีให้ใช้ น้องคิดผิดอะครับ มันไม่ใช่เว้ยกิ๊ฟ ความช้ำระทมขมขื่นนี่มันจุกอกจรดไข่สัสๆ ฟ้องใครก็ไม่ได้เพราะแม่งโดนอิจีนแดงซื้อเสียงไปหมดทุกคน พี่ฮุนกรุงโซลหัวเดียวกระเทียมลีบจะไปสู้ใครด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย

กลับมาห้องก็ไม่มีอะไรครับแค่ทำกิจวัตรประจำวันเร็วกว่าเดิม นั่นคือการล้างจาน...ครับล้างจาน เพราะอินี่มันทำกับข้าวครับแต่มันไม่ล้างรอให้ผมมาล้างให้ ล้างแค่จานไม่พอมีทั้งแก้วและถ้วยถังกะละมังหม้อ ส่วนเรื่องซักผ้านี่ไม่ได้ลำบากเลยครับ แรกๆมันบอกแบ่งกันซักนะช่วยกันเพราะมันก็ทำงาน ผมก็โอเค สรุปคือมันซักแค่เสื้อกับกางเกงครับ ยัดเข้าเครื่องกดปุ่มทำงานแล้วนั่งตะไบเล็บ ไอ่ผมนี่ดิต้องมาซักเกงในกับถุงเท้า ของตัวเองไม่พอถุงเท้าฟุตบอลมันด้วย แถมต้องเอาผ้าในเครื่องไปตากให้มันอีก มันบอกหน้าที่ผัวต้องใช้แรง คือคิดจะร้องเรียนเรื่องนี้กับหม่อมแม่มันก็อ้างว่างานบ้านต้องซิงโครไนซ์กันเดี๋ยวไม่คอมพลีท พอจะแย้งก็อ้างเรื่องสิทธิมนุษยภรรยาอีกข้อ พออ้าปากอีกที...ทีนี้มันเงื้อตีนรอครับ ได้แต่รูดซิปปากรักษาชีวิตกันไป

กว่าจะทำงานบ้านเสร็จก็ปาไปบ่ายสามครึ่ง เก็บแต้มพิเศษด้วยการถูบ้านและเช็ดฝุ่นเพื่อแลกรีวอร์ดกอดเมียตอนดึกก็แผ่ตัวนอนตายซากที่พื้น ชีวิตฮุนพันเซลมันอับโชคครับ จะมีเมียทั้งทีเป็นผู้ชายไม่พอโหดอีกต่างหาก ฮุนก็คิดนะว่าหน้ามันหวานๆสวยๆนี่จะมีคนกลัวมันมั๊ย แต่พอก้มมองหน้าแข้งมันปุ๊บก็เออ.. คงไม่ใช่กูคนเดียวที่กลัวมันหรอก-_- ผมผงกศีรษะลุกขึ้นเมื่อคาทกเด้งข้อความขึ้นมาหา ผมหรี่ตาอยู่พักก่อนจะเข้าใจได้ว่าใครทักมา

ชุนชุนของเสี่ยวลู่♥ : ไรมึง

ปร๊ค ย่ญม่ย่ญเกงนัยศ่งตร่ด : มาดูกูคอสเพลย์มิ

ชุนชุนของเสี่ยวลู่♥ : ไปไม่ได้อะ แล้วไมมึงไม่เข้าเรียน

ปร๊ค ย่ญม่ย่ญเกงนัยศ่งตร่ด : เพิ่งฟื้นมิ มาไม่ได้ใช่มิ

ชุนชุนของเสี่ยวลู่♥ : ไม่ได้อะ เมียให้กูเฝ้าห้อง

ปร๊ค ย่ญม่ย่ญเกงนัยศ่งตร่ด : บุญ รัก ษา .. มิ

ชุนชุนของเสี่ยวลู่♥ : ส้นตีน ขอให้ได้ที่โหล่

อวยพรมันทีนึงแล้วก็โยนมือถือลงข้างๆ อ่านไม่ออกใช่มั๊ยละครับชื่อกะทกรกของมัน แรกๆผมก็อ่านไม่ออกจนได้ถามครับ อ่านว่า “ปาร์ค ใหญ่ไม่ใหญ่กางเกงในสั่งตัด” คือคนนี้เพื่อนผมเองครับ ผมลดตัวลงไปคบกับมันเองเพราะผมคือพี่ฮุนกรุงโซล เป้าใหญ่ใจดีมีคุณธรรม ส่วนมันชื่อปาร์คชานยอล งานหลักไถเงินแม่มัน งานอดิเรกนอน งานพิเศษเรียน งานเฉพาะคือไปแต่งคอสเพลย์เรียกลูกค้าเข้าร้านให้พี่สาวมัน คือพี่สาวคนสวยของมันเปิดร้านเช่าการ์ตูนครับ อุดมไปด้วยโอตาคุ มันเลยต้องแปลงร่างเป็นสาวน้อย2Dเพื่อประทังชีวิต หนักเข้าพอเห็นช่องทางก็ประกวดแม่งครับ เสียงใหญ่เหมือนพูดในโอ่งคอสมิกุเขย่าต้นหอมงี้ ช่างมันครับเอาที่มันสบายใจ

นอนตายไปได้พักประตูก็เปิดพร้อมสารร่างภรรเมียที่กลับมาบ้านท่าทีรีบเร่ง ไม่ได้สนใจผัวนอนหน้าหล่ออยู่กับพื้นครับนอกจากสะบัดรองเท้าหนังใส่หน้าแล้วรีบไปลอกคราบเพื่อไปเตะบอลกับกลุ่มก้อนของมัน ผมลุกขึ้นจัดรองเท้าให้เข้าชั้น ผมไม่ได้กลัวมันนะครับผมรักความเป็นระเบียบ ขอให้เมียเห็นความดีของการเช็ดบ้านเช็ดช่องทีเถ๊อะ

“ฮุน”

“จ๋าครับ”

“เช็ดตู้เหรอ?”

“ครับ”ยิ้มแป้นนิดนึง เมียเริ่มเห็นความดีที่ทำ แต่ก็แป๊บเดียวครับเพราะมันเอานิ้วกลางถูๆก่อนจะทำหน้าชวนสะบัดตีนใส่

“สกปรกอะ”

“อ้าว”

“ถูยังไงให้เป็นคราบดำล่ะ เช็ดแล้วผ้ามันติดฝุ่นอะ มึงก็เอาออกมาซักน้ำแล้วเช็ดใหม่สิ..นี่สกปรกกว่าเดิมอีก พรุ่งนี้ทำใหม่ด้วยนะ โอ้โหทั้งหมดเลยนี่หว่า”มันเดินดูพร้อมวิจารณ์ความตั้งใจของผมครับแงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง อิจีนแดงมึงมาทำเองมา!! มึงทำซ้ำรอยกูไปเลยกูไม่ถือ แม่งบ่นได้บ่นดี หนีแม่มาอยู่คอนโดว่าจะพ้นมาเจอเมียอย่างมึงที่ซวยซ้ำซ้อนนะสราดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

“เดี๋ยวทำให้ใหม่ครับ.__.”

“คราวหลังทำแล้วไม่สะอาดไม่ต้องกระแดะทำนะรู้มั๊ย?”

“.____.” ไม่ติดว่าหน้ามึงสวย ขึ้นเร็วเอวดีกูฟ้องปวีณานูน่าข้อหาพรากผู้เยาว์ไปแล้ว...

“แล้วไหนจะ...”มันอ้าปากค้างเมื่อโทรศัพท์ดังขึ้นช่วยชีวิต ผมเห็นมันกดรับสายเสียงบ่นเสียงวีนชิบหายวายวอดก็เปลี่ยนทันทีครับ “ฮะคุณแม่”

“...”

“เงินเดือนเซฮุนเหรอฮะ? คุณแม่ไม่ต้องลำบากก็ได้ครับ เสี่ยวลู่เลี้ยงน้องได้... อ่า...”มันสบตาผมยิ้มๆนิดนึงก่อนจะกรอกเสียงลงไปใหม่ “เซฮุนบอกว่าอยากได้กระเป๋าใหม่ฮะ..อ๋อ...จีวองชี่ฮะ ไม่ต้องครับคุณแม่เดี๋ยวเสี่ยวลู่เก็บตังให้น้องเอง อ่า..ได้ฮะ... เดี๋ยวเสี่ยวลู่ส่งรุ่นไปให้นะฮะ... ไม่ขัดสนฮะ สวัสดีครับ”

กูพราก...

นี่อีกหนึ่งความอัดอั้นเลยครับ อิจีนแดงมันใช้ความโมเอ้และทอแหหลอกแม่ผมจนหัวปักหัวปำ แถมกระแดะด้วยนะ ห้ามเรียกมันว่าพี่ เรียกมันว่า “เสี่ยวลู่” ได้อย่างเดียว มันบอกมันไม่อยากแก่กว่าผม เคยเผลอเรียกพี่ไปทีมันเล่นไอแพดอยู่แม่งเงื้อฟาดฟันแทบหัก เท่านั้นยังไม่พอ มันใช้ความโมเอ้และน่าสงสารหลอกหม่อมแม่ให้หม่อมแม่ซื้อของส่งมาให้มันครับ.. แล้วอ้างว่าผมอยากได้ ใครจะไปใช้วะครับกุชชี่จีวองชี่ ไม่ใช่สไตล์ ทุกวันนี้แทบจะเดินถือถุงเซเว่น เงินเบี้ยเลี้ยงในแต่ละเดือนที่พ่อแม่ผมส่งให้มันก็ริบบัตรกับบัญชีผมไป ทิ้งบัตรให้ใบนึงเป็นบัตรเอทีเอ็มกดเงินสดสำหรับค่าข้าวกลางวันโดยเฉพาะ ไม่สามารถรูดปื๊ดๆซื้อของได้ไม่ว่าจะทางไหน อยากได้อะไรต้องทำเรื่องให้มันพิจารณาก่อน ส่วนมันเหรอครับ รูดทุกอย่างที่มันอยากได้ วันดีคืนดีก็มีเพลย์สเตชั่นมาส่งบ้าน อยู่ๆในรถมันก็ถูกปรับเบาะเปลี่ยนสี รถผมเหรอ..มีหมอนรองคอก็บุญละครับ...

“มองไร”

“เปล่า”

“สัสฮุน...”

“เปล่าครับ”เบะปากจะร้องไห้ใส่มันทีนึงอย่างเสี่ยงตีน โดยที่มันก็แก้ผ้าคว้าเสื้อบอลเกงบอลมาใส่ ปากก็บ่นเรื่องใหม่ต่อไปเรื่อย

“กระเป๋าใบเดียวให้เมียแค่นี้จะตายเหรอ?”

“...”....แพงกว่าค่าข้าวกูทั้งเดือนอีกครับเมียยยยยยยยยย

“แล้วยืนชักว่าวอยู่ทำไม เตรียมตัวดิ”

“ไปไหนอะครับ”

“ไปแดกข้าวข้างนอก ขี้เกียจทำ”มันทำเสียงหงุดหงิดแล้วประคองรองเท้าสตั๊ดของมันออกไปอย่างนุ่มนวลทะนุถนอมกว่าหน้าผัว ทิ้งเพียงคนอย่างกูยืนแดกจุดตรงนี้เพียงลำพัง โหย.... แฟร์สุดไรสุด เป็นเมียแล้วดีงี้กูไปพลีตูดดีมั๊ยน้อ... สุดท้ายก็ขึ้นไปกับมันครับ สภาพ’นุดเมียเสื้อบอลแมนยูสีแดงกางเกงแดงรองเท้าสีขาวแดงแสงแห่งความหวัง หน้าตาคิขุคูณห้าแบบทริปเปิ้ลวิคตอรี่เมื่อมันเอาผมลง เหมือนคุณเธอจะอารมณ์ดีเมื่อเห็นน้ำมันเต็มถังและผมไม่ได้ทิ้งอะไรเอาไว้ในรถ

“เล่นบอลก่อนแล้วกินข้าวกัน รอนะ”

“ได้ครับ เสี่ยวลู่จะกินอะไร”

“อะไรก็ได้ที่ไม่อ้วนอะ”

“หม้อไฟกิมจิมั๊ย”

“เมื่อวานก็กินนะฮุน..มึงไม่เบื่อบ้างเหรอครับ”

“...”ผมแดกจุดซ้ำก่อนจะเอ่ยใหม่ “งั้นสลัดผักมั๊ย ร้านที่เสี่ยวลู่ไปกินบ่อยๆไง”

“ไม่เอาไกล ขี้เกียจขับ”

“อ่า...งั้นอาหารจีนก็ได้ ร้านหัวมุมซอยตรงข้ามมหาลัยอะ”

“กูแดกมาทั้งชีวิตแล้ว”

ผมซ่อนตาดำเรียกหายานแม่เผื่อจะส่งกระแสจิตชี้ทางสว่าง สุดท้ายก็บอกมันเบาๆ “งั้นกินอะไรก็ได้ครับ..”

“เอ๊า ให้ออกความคิดเห็นนะเนี่ย เอะอะให้คิดให้ตลอด เดี๋ยวก็ทำหน้าฝืนแดก”

“จริงๆอยากกินกับข้าวฝีมือเสี่ยวลู่ไง”หยอดมันไปทีแก้สถานการณ์ ก่อนจะพบว่ามันกำลังอมยิ้มจนตีนกาขึ้น(เมียแก่ๆก็งี้)แล้วสะบัดหลังมือผลักหัวผมเบาๆจนน้ำตาเล็ด

“ตอแหลว่ะ”

“พูดจริงๆนะ”ผมว่าแล้วย่นคอเมื่อมันสะบัดมือกะจะโบกผมด้วยความเขินอีกรอบ สุดท้ายก็มาถึงสนามบอลของมัน เพื่อนมันแต่ละคนอะครับ กล้ามบึ้ก ดำ ถึก โหด บางคนหนวดอย่างเฟิ้ม ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าแม่งไปสร้างชุมชนกับเขาได้ไง เพราะเวลาอินี่มันไปยืนทำท่าแมนๆกับพวกนั้นปุ๊บ เมียกูสวยเลยครับ นางฟ้าเลย เพราะตัวกระตื๊ดขาวผ่องทำหน้าคิกขุอยู่คนเดียว แรกๆก็คิดครับว่าไอ้แก๊งกล้ามนี่ต้องมีสักคนคิดไม่ซื่ออยากตุ๋ยอิจีนแดงงี้ แล้วสารร่างคนอย่างผมที่ยอมรับว่าเหมือนโปลิโอแดกไปครึ่งเพราะกล้ามแขนกล้ามขาขึ้นยากเลื้อเกินคงสู้แม่งไม่ไหว แต่พอเมียผมทักเท่านั้น สว่างเลย ไม่เชื่อดูครับ...

“เฮ้ยมานานยัง”

“ต๊ายอิดอกกกกกก นั่งไดร์ผมอยู่เหรอคะมาช้าขนาดนี้”

“กูยิ่งกลับดึกไม่ได้ ผัวยิ่งห่วงกลัวคนจับกูไปข่มขืน บริทนี่ย์ล่ะกลัวค่ะ”

“ต๊ายรถตู้จะจับมึงไปจ้างแบกปูนป่าวคร้า”

“เอ้าอิดอกไม่ต้องเตะบอลละ กูเตะมึงแทนได้ปร้า”

นั่นละครับ...

สมัยเด็กผมมองแม่คุยกับแก๊งแม่บ้านฉันใด สมัยนี้ผมมองเมียคุยกับเพื่อนสาวมันฉันนั้น อินี่ฉลาดนะครับรู้จักเลือกคบเพื่อน เอาหน้าตาดิบเถื่อนจะได้ไม่มีใครกลบรัศมีมัน เห็นมั๊ยครับว่าเมียผมอะร้ายกาจ*ทำเสียงรอน*

ผ่านไปชั่วโมงครึ่งกับการเตะบอลไปส่งเสียงวี๊ดว๊ายไปของเหล่าสาวน้อยกล้ามเป้งในสนาม ทุกอย่างก็จบลงและกูจะได้แดกข้าวซะที ชานยอลมันก็แค่ทักๆมาว่าเหมือนจะเจอเพื่อนที่ทำงานของอิเมียเตี้ยไปซื้อการ์ตูนด้วย ผมก็ไม่ได้สนใจเพราะง่วงๆอยู่ จนกระทั่งมันเดินขึ้นมาปลดปล่อยวิญญาณด้วยการตะโกนบอกให้กลับบ้านได้แล้ว แต่ใจจริงผมอยากให้ยุงที่นี่หามผมไปไหนก็ได้ให้ไกลจากมันอะครับจริงๆ หลังจากเมียได้ขับราชรถเสด็จออกจากสนามบอล ผมเองที่นั่งสงบเสงี่ยมไปพักก็เลิกคิ้วเมื่อพบว่ามันเลี้ยวเข้าซูเปอร์มาร์เกตแทนที่จะไปร้านอาหาร มันดับเครื่องก่อนจะหันมาหาผม

“ไม่รู้จะกินอะไรเหมือนกัน เดี๋ยวเค้าทำกับข้าวให้กินนะ”

“ครับ”

“ว่าแต่ตัวเองไม่แดกอะไรวะจะได้ซื้อถูก ขอโทษนะจำไม่ได้ เข้าใจใช่ป่ะเอาเสร็จก็มาอยู่กันเลย ไม่โกรธนะ” ไม่โกรธที่มึงจำไม่ได้ครับ..กูโกรธที่มึงแทรกตัวเข้ามาในชีวิตกูเนี่ย...

“ไม่กินดอกหอม เห็ด พริกหวาน ตับครับ”

“โอเค”มันยิ้ม ก่อนจะก้มมองเสื้อของมัน “เดินด้วยกันอายป้ะ แดงทั้งชุดเลยนะเว้ย ถ้าอายก็ไม่ต้องลงก็ได้”

“ไม่อายหรอกน่า”

“ก็ว่า ตัวเองหน้าด้านอะคงไม่อายหรอก”

อิเมียเลว-*-...

จะน่ารักให้ถึงฝั่งก็ไม่ได้ หลุดด่ากูทุกที ดูดิครับว่า’นุดเมียเป็นสิ่งมีชีวิตที่เป็นปริศนาและไม่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมขนาดไหน

แต่ในความดิบเถื่อนเฉือนไข่ของมันก็มีความมุ้งมิ้งบ้างอะครับ...

โอเค้ไม่ว่ากันนะ... ไม่ได้กลัว นี่เกรงใจ

“...”

“ตัวเองกินดิ บอกเสี่ยวลู่ทีซิอร่อยรึเปล่า”

“เสี่ยวลู่ครับ...”

“ไหนว่าอยากแดกฝีมือกูไง แดกเข้าไปอย่าเรื่องมาก แม่ตบปากแหก”

เหี้ย-สัด-สัด...

คือตอนแรกก็ดีใจอะครับว่ามันจะทำกับข้าวให้กิน ถามถึงอะไรที่ผมไม่ชอบด้วยจะได้ไม่เผลอซื้องี้... ซะที่ไหนล่ะอิห่า แม่งซื้อทุกอย่างที่กูไม่ชอบเลยครับ ลงท้ายมื้อเย็นแม่งเป็นผัดตับใส่ดอกหอมงี้ พริกหวานยัดไส้ตับกับเห็ด กลิ่นคาวสยองครองโต๊ะกับข้าว กูนี่แทบอยากลงไปแดกข้าวคลุกกิมจิT___T...

ก็ผมบอกแล้วว่าอินี่มันรอยด่างของมนุษยชาติ!

---------------------------------------------

ช้ำชอก...

แท็ก #ลูลู่มนุษย์เมีย แท็กทีเถอะรู้ว่าไม่อยากเม้นในนี้กัน เป็นเราเราก็ขี้เกียจว่ะ เม้นยาก-*-